Spiegeltje, spiegeltje aan de wand
“Het komkommerincident”
Het was een mooie zomerdag in augustus in volle corona waar ik tijdens het klaarmaken van het eten ontdekte dat ik geen komkommer had mee gebracht. Een van de dochters is erg kieskeurig in haar keuze van rauwe groenten, dus vond ik het wel noodzakelijk dat die er was. Daar dachten de dochters duidelijk anders over! Want bij de vraag of zij even tot bij vake wilde fietsen om er eentje te gaan halen uit de serre, kreeg ik als antwoord “nee”. En hoe harder ik hen probeerde te overtuigen om dat toch te doen (lees licht dreigde met van alles en nog wat want zo gaat dat dan), hoe meer zij bij hun “nee” bleven. Ik voelde de onmacht toenemen, tot ik helemaal door het lint ging. Ik was zo luid dat ik schrok van mezelf waardoor er iets merkwaardigs gebeurde. Het was alsof er een kleine Nelle boven me zweefde en ik alles tegelijkertijd vanuit een slow-motion ervaarde buiten mezelf. En dat ik mezelf in mijn oor fluisterde “wat maakt dat jouw toerenteller in vuurrood staat voor een komkommer?”
Ik hapte naar lucht, zette mezelf even neer op een stoel en ademde een paar keer diep in en uit. In eerste instantie voelde ik heel veel emoties door mijn lijf gieren. Dan was er dat duivels stemmetje dat heel streng tot mij sprak: “wat ben je toch een slechte mama”! Dus nog meer teleurstelling en boosheid op mezelf! Ik stond meteen klaar om met mijn strenge vingertje mezelf terecht te wijzen. En toen de emoties afnamen en ik weer wat meer in mijn lichaam zakte, kon ik alleen maar denken “wat gebeurt er hier nou?”
Ik voelde een diepe (oude) en onbewuste pijn, die als een bliksemschicht door me heen flitste! Waardoor mijn reactie weinig emotioneel volwassen was. Het was mijn gekwetste kind-stuk dat het overnam, waardoor ik zo heftig reageerde om een stomme en ook wel lekkere komkommer 😉. Het daadkrachtig “nee-zeggen” van mijn dochters triggerde duidelijk iets in mij. Ik had helemaal geen idee wat en dat was toen op zich ook niet belangrijk (daarover later meer). Wat ik wel wist was dat ik niet meer op deze manier wilde reageren. Dit moet mag anders!
Mijn kinderen hielden mij een pijnlijke en confronterende spiegel voor. Gelukkig zijn er nog meer momenten dat ze leuke dingen spiegelen. Zoals wanneer ze “dank je” zeggen wanneer ze een compliment ontvangen. Dan geniet ik en toveren ze een glimlach op mijn snoet. En hoe zeer het toen ook deed, ik ben hen en mezelf dankbaar dat ik de spiegel overgenomen heb. Dat mijn moed het overwon van mijn angst om mezelf aan te kijken in die spiegel!
Hoe is het voor jou om in die spiegel te kijken?
Laat jij je angst de overhand nemen?
Of spreek jij je moed aan?
