Weerstand in het kwadraat!

Dat was wat ik ervaarde toen Geertje in 2019 tegen me zei “misschien ben je hooggevoelig?”
De kabouter en/of duivel op mijn schouder ging woest tekeer. Dat woord deed wat met me en ik ervaarde er een enorme weerstand op.
Ondertussen weet ik dat als ik er op reageer of dat nu met mijn lijf, via emoties, mijn denken of energetisch is, ik ermee aan de slag mag. Dat ik uitgenodigd wordt.

Hooggevoelig ≠ hoogsensitief

De volgende ochtend, toen de eerste laag van weerstand gezakt was, heb ik “hooggevoelig” ingetypt bij Mr. Google. Er kwamen meteen een heleboel websites, waardoor ik ook las dat hooggevoeligheid en hoogsensitiviteit niet hetzelfde zijn en vaak wel zo gebruikt worden. Na wat literatuur en een klein testje, kon ik mezelf gelijk geven! Ik scoorde vrij hoog en net niet genoeg om mezelf dat labeltje te geven. Mijn reactie: “zie je wel, ik ben het niet; ik zei het toch!” en er verscheen een ondeugend lachje op mijn gezicht. Oeps …

Vurig sensitief

Dat ondeugend lachje verdween in een aha-moment toen ik nog wat verder surfte en op de website van Lannoo terechtkwam bij het boek “vurig sensitief opvoeden’ van Nessie De Zitter. Ik las de eerste pagina’s en vooral het voorwoord was een “eyeopener”! Het leek alsof ik over mezelf las en dat ik enkel het woordje ‘advocate’ te veranderen had in ‘schooldirecteur’. Ik citeer even:

“Ik was een vurig sensitiefje avant la lettre… De term bestond niet eens in die tijd. Als kind en nadien als jongvolwassene paste ik me als een ware kameleon aan de verwachtingen en de behoeften van mijn ouders, leraren, vrienden en familie aan.
Ik was sterk prestatiegericht en had weinig contact met mijn gevoelige kant. Mijn sterke wil en strakke overtuigingen van hoe het hoorde, hoe je moest slagen, wat een normaal leven inhield, hadden de overhand. Het extravertere deel van mezelf zette ik steevast in de kijker; Altijd de verantwoordelijkheid op mijn schouders nemen, ‘moeilijk gaat ook’, me niet laten kisten, doorzetten – daarin werd ik ook geapprecieerd en gezien. Van mijn gevoelige kant was ik me ondertussen weinig bewust. Die kreeg geen ademruimte. Mijn kwetsbaarheid duwde ik weg, want die was zwak en oninteressant, daar zat niemand op te wachten. Ik was sterk en stoer, en kon perfect mijn plan trekken. Alleen! Ik had niemand nodig!
Het was een overlevingsmechanisme dat me spreekwoordelijk ‘ver gebracht heeft in het leven’ en dat me vooral ook overeind hield. Ik was advocate en had zowat alles wat bij een ‘succesvol’ leven hoorde.”

Ik las de eerste pagina’s online en mijn groeimotor ging aan. Hierover wilde ik graag meer weten. De volgende dag zat ik knus in de zetel met een lekker kopje thee mezelf te verdiepen in het boek. Het gaf me weer meer inzichten over mezelf en hoe ik in elkaar zit. Enerzijds krijg ik heel veel energie van een avondje stappen waarbij ik kan dansen, total loss gaan op de dansvloer. En voor de mensen die me kennen, weten dat ik dan de dansvloer overneem! In volle overgave op het ritme en de beat van de muziek. Heerlijk!

En anderzijds heb ik dus, nog niet zo lang geleden, herontdekt dat ik ook de energie van de natuur nodig heb om tot rust te komen. Om de vele prikkels van buitenaf en energie van anderen die in mijn systeem kruipen er weer uit te krijgen want die kunnen lang nazinderen. En dit laatste heeft heel lang in mijn on(der)bewuste gezeten. En ik vind het nog steeds een uitdaging om door te hebben of het mijn energie is of van iemand anders die me bezighoudt.

Zie je me, hoor je me, …

Ik snap nu ook hoe het komt dat ik intuïtief zo aangetrokken wordt tot die kinderen die boeiend gedrag laten zien. Ik spreek al lang niet meer over moeilijk gedrag. En hoe het komt dat ik heel veel geduld kan opbrengen bij en met deze kinderen. En hoe ik ook makkelijker achter dat gedrag kan kijken en de emoties er kan laten zijn. Hoe ik verder wil kijken en de mooie eigenschappen, talenten en kwaliteiten van kinderen in de verf wil zetten zodat ze die zelf ook gaan zien, ervan overtuigd worden en ernaar gaan leven. Ik wil op ontdekkingsreis om hun prachtige parels die soms heel erg verborgen zitten, te gaan schatgraven. Zodat vooral zij en ook hun omgeving hiervan overtuigd geraken en dit in de verf willen zetten i.p.v. de aandacht te richten op de overvloed aan emoties en/of het negatieve gedrag. Ik zie het als mijn missie om taal te geven aan hun (hulp)kreet om gezien en gehoord te worden. En terwijl ik het hier neerschrijf overvallen de tranen me. Het raakt me zo diep, ik voel het in heel mijn lijf en vooral rond mijn navel, waarmee ik ervaar dat ik het helemaal pak! Dat dit is wat ik de wereld te geven heb en dat ik dit vorm mag gaan geven.

Namasté 😉